بررسی عنصر گفت وگو در ده داستان برگزیده

داستان دریچه ای است به دنیاهای بزرگ تر و برتر و زبان کلید آن است. ارتباط گرم ترین حس زندگی است. خونی است که به رگ های فسرده ی اجتماع گرما و حیات می بخشد و زبان دنیایی عظیم! دنیایی عظیم با پنجره هایی رنگارنگ و پر از حس ارتباط. پنجره هایی همچون: گفتار، اشاره، نگاه، نجوا، سکوت، صوت و... . هویّت فرهنگی هر جامعه ای را در زبان آن جامعه می توان دید. زبان هر شخصی معرّف اوست و معرّف جامعه ا ی که او در آن به سرمی برد. گفتار ما آیینه ی تمام نمای شخصیت ماست. انسان ها همه یک گونه سخن نمی گویند و عواملی هم چون: طبقات اجتماعی، تفکرات، عقاید، گرایشات، سن، تحصیلات، جنس و احساساتی هم چون: خشم، نفرت، عشق و... در آن اثر دارد. چون داستان میدان حضور شخصیّت هاست، نویسنده می بایست به اسرار و رموز زبان و قابلیّت های آن آگاه باشد تا در توصیفات و گفت وگو های خود، آن را به بهترین شکل به کار گیرد، لازمه ی نوشتنِ گفت وگوی خوب شناخت عمیق نویسنده از مردم، جامعه، فرهنگ ها(آداب و رسوم، عقاید، تفکرات، ضرب المثل ها، کنایه ها و...)، سلیقه ها، تیپ های اجتماعی، ویژگی های روانی و... است. گفت وگو در عین طبیعی بودن، نباید عین واقعیت باشد. یعنی در عین حالی که کاملاً واقعی نیست، ولی طبیعی باشد. زیرا گفت وگو های واقعی در جامعه بسیار ساده و گاه سرد و بی مزه است و این هنر نویسنده است که در عین طبیعی بودن بتواند گفت وگویی با اشخاص خود بدهد که واقعی نیز بنماید. حواننده دوست ندارد که در طول فصه نویسنده و یا حتی ردّ پای او را ببیند و این خود مسئولیت و کار نویسنده را بیشتر و سخت تر می کند. به گفته ی بسیاری دشوارترین قسمت داستان نویسی، گفت وگو نویسی آن است. در این نوشتار سعی شده است نمونه هایی از نویسندگان مطرح انتخاب شود که دربر دارنده ی این صفات و ویژگی ها باشد تا به کمک آن بتوان به درک و شناخت بهتری از عنصر مهم "گفت وگو" را به تصویر کشید تا چراغی باشد فراروی نویسندگان جوان و مشتاق.